กลุ่มนักล่าปีศาจT.S.K Ep.2

Ep.2-บาร์รับจ้างล่าปีศาจ-

 

แย่แน่เรา...ฉันต้องตายแน่ๆ!!

 

ผมกำลังวิ่งไปด้วยความเร็วสูงเพื่อถึงบ้านให้เร็วที่สุด

และในที่สุดผมก็ถึงบ้านภายในเวลา5นาที

"ถึงสักที...จะเข้าไปละนะ..."ผมกำลังจะเปิดประตูแต่ผมรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว...

"เหวอ!"ผมหลบกระสุนเวทย์น้ำแข็ง

"หลบได้เหรอจ๊ะ?...คาสึกิคุง..."เสียงอันคุ้นเคยที่หน้ากลัวอยู่ข้างหลังผม...ผมเลยหันไปดู

"ย...ยูนาริ...กะ...กลับมาแล้วเหรอ?"ผมพูดเพราะกับน้ำเสียงสั้นๆ

"ก็กลับมาแล้วสิ...แล้วเธอหายไปไหนมาตั้งนาน?"ยูนาริถามผมด้วยหน้าตาที่ดูเป็นห่วง

"พอดีว่า...ฉัน..."

"ไม่เป็นหรอกน่ะ...ไปกินข้าวกัน..."เธอบอกแบบไม่อยากให้ผมพูดออกมา

"งั้น...ไปกินข้าวกันเถอะ"

.....................................................................................................................

หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วผมเลยถามทุกคนว่า

"พรุ่งนี้ใครจะเอาของฝากอะไรบ้าง...เพราะฉันต้องออกไปทำธุระข้างนอก"ผมถามทุกคน

"ไปข้างนอกเหรอ...งั้นเอาหนังสือเล่มใหม่มาให้ฉันหน่อยนะ"เอสึคิหันหน้าออกจากหนังสือแล้วบอกผม

ก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือ

"หนูขอสตอเบอรี่ซีสเค้ก"คางุระน้องสาวของผมบอก

"หนูกับซาเอโกะด้วยค่ะ"มาโคโตะน้องสาวของเอสึคิบอก

"เอาซูซิละกันนะ"ทาคาชิกับเคนบอกเลยทันทีที่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะไปข้างนอก

"เอาบาร์บีคิว100ไม้!"ทาคูโตะวิ่งมาแล้วบอกอย่างเร็วเล่นเอาเกือบหัวทึ้ม(ไอ้บ้า!จะฆ่าฉันหรือไง=[]=!)

"งั้นฉันไปนอนก่อนนะ..."ผมบอกทุกคนก่อนขึ้นไปนอน

 

ไงซะ...พรุ่งนี้ฉันจะลองไปที่บาร์นั้นดูละกัน

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

"ฉันไปก่อนนะ"ผมบอกเอมิที่เป็นเพื่อนของยูนาริ

"อ้าว?คาสึคุงจะไปแต่เช้าเลยเหรอ?"เธอหันมาถามผมที่ทำหน้า(?)

"พอดีว่า...ฉันต้องไปขึ้นรถตอนเช้านะ...ไปละ"ผมรีบปิดประตูทันหลังจากบอกเสร็จ

"เอ๋?...อะไรของเขาเนี้ย"

 

ฉันอยากรู้จริงๆเลยว่า...เจ้าคนที่ชื่อเวอร์จิลเนี้ย...เป็นปีศาจหรือเปล่า?

 

.....................................................................................................................

ในขณะที่ผมกำลังเดินหาบาร์ที่ว่านั้นก็เกือบชั่วโมงแล้วผมก็ยังหาไม่เจอ

แต่ทันใดนั้น

 

วูบ...

 

"หืม?...อะไรกัน?ความรู้สึกเมื่อกี้"ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อหาต้นตอของพลังนั้นผมเลยเดินไปตามทางจนผมไปเจอบาร์นั้นจนได้

"บาร์...รับจ้างล่าปีศาจ...?"ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าผมจะมาถึงที่นี้ได้

 

เจ้าเวอร์จิลเนี้ยมีพลังมาขนาดนั้นเลยเหรอฟระ? แต่ถ้าเป็นคนบ้าที่บังเอิญเก่งเรื่องใช้กำลังละก็นะ...

จะมีพลังเยอะก็...มันก็เป็นเรื่องที่แปลกมาก

 

.....................................................................................................................

___เวอร์จิล___

"ฮัดเช้ย!!! ฮัดเช้ย!!!"ผมจามดังลั้นบาร์2รอบเลยวันนี้

"เอา?เป็นไรไปเวอร์จิลจามเป็นชุดเลย"ชายคนนึ่งพูดขึ้นมา

"รู้สึกเหมือนมีคนพูดถึงฉันแฮะ"ผมหันหน้าไปทางหน้าต่าง

"นายเนี้ยนะมีคนพูดถึง...หรือโดนนินทากันแน่ 555 อยากจะหัวเราะให้ตายจริง"ชายคนนั้นพูดแบบยั้วโมโห

"งั้นฉันจะให้นายตายก่อนเลย"อิจิกะ"เอ๋ย..."ผมชักปืนEbonyชี้หน้าเจ้าคนที่ชื่อ"อิจิกะ"

"เฮ้ยๆผมล้อเล่นครับ"อิจิกะรีบพูดออกมาทันที

"เหอะ...แล้วไป..."ผมพูดออกไปแต่จู่ๆ

 

กริ่งๆ

 

เสียงประตูเปิดขึ้นดังขึ้นผมจึงหันไปดูและแล้วภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าผมก็คือ

เด็กหนุ่มอายุราวๆ16-17ปีทรงผมมัดหางเต่า3หางแต่สิ่งที่สดุดตาผมมากที่สุดก็คือ

...ผมของเขาเป็นสีแดง

"ไง...จามซะดังไปนอกบาร์เลยนะ"เด็กหนุ่มที่เปิดประตูบาร์ทักผม

"...คาสึกิ?"

.....................................................................................................................

___คาสึกิ___

"ในที่สุดฉัน...ก็เจอนายแล้วสินะ..."ผมพูดออกมา

"ฉันว่าแล้ว...นายต้องมา"เวอร์จิลพูดออกมาแบบนี้แสดงว่าต้องรู้แน่ๆว่าผมจะมา

"เอ๋...ใครเหรอ??ผมชื่ออิจิกะนะยินดีที่ได้รู้จัก"ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเวอร์จิลที่บอกชื่อตัวเองแล้วเขาก็ถามผม ผมจึงหันไปมองหน้าเขา

"อ๋อ...สวัสดี...ฉันชื่อ ชิโยสุเกะ คาสึกิ"คำตอบของผมทำให้คนที่ชื่อ"อิจิกะ"ถึงกับทำหน้าอึ้ง

"หา!!คาสึกิ!!...คาสึกิ!!คนนั้นนะเหรอ!?"เสียงร้องที่น่าตกใจของเขาทำให้เวอร์จิลหันไปมองหน้าเขาอย่างสงสัย

"อะไรๆ?...เป็นบ้าอะไรของนาย?อยู่ดีๆนายก็เป็นบ้าเป็นหลังอะไรตะโกนดังลั้นบาร์ขึ้นมา!!"

เวอร์จิลหันไปหาอิจิกะด้วยสีหน้าโกรธจนเห็นเส้นเลือดเลย

"นี้นาย...ใช่เด็กคนนี้หรือเปล่าที่ช่วยนายในวันนั้น?"อิจิกะมองผมกับเวอร์จิลสลับไปมา

"ใช่...ฉันเองแหละ..."ผมตอบกลับแบบทันควัณ

"งั้นก็เจ๋งเลยอะดิ!...นายว่าไงละเวอร์จิล?"

"ฉันก็ว่าเจ๋งอยู่หรอกนะ...แต่ว่า"เขาหันมาหาผมแล้วเอามือตบโต๊ะแรงๆ

ดูเหมือนว่าจะมองมาทางผมด้วยสายตาอยากเชือดทึ้ง

"นาย!...นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี้?...ถึงนามบัตรของที่นี้ฉันให้นายไปแล้วก็จริง...แต่ที่นี้ไม่ใช่จะหาง่ายๆนะเฟ้ย!?"

 

น่ารำคาญชะมัดยาดเลย!!

 

"ฉันจับพลังของนายได้นะสิ...ฉันเลยรู้ว่าต้องมาทางไหน..."ผมบอกเขา

"จับ...พลังได้ด้วยเหรอ? สุดยอดเลย!...นายจับพลังปีศาจของเวอร์จิลได้ด้วย"

"...ปากมากนะแก!!"เวอร์จิลจับอิจิกะทุ่มลงพื้นในท่าแปลกๆ

"ฉันว่าแล้ว...นายต้องเป็นปีศาจ"

"นาย...ไม่กลัวฉันเหรอ?"เขาหันมาหาผมด้วยสีหน้าดูไม่จืด

"ฉันไม่กลัวหรอกน่ะ..."ผมบอกเวอร์จิล...เขาทำท่าโล่งอก

"ตอนแรกฉันก็นึกว่านายเป็นคนบ้าที่เก่งแต่เรื่องใช้กำลังซะอีก"ผมบอกเวอร์จิล...เขาทำหน้า

อยากจะฆ่าผมจนเต็มแก่แล้วแน่เลย

"...คนบ้าที่เก่งแต่เรื่องใช้กำลัง...พรวด...555คนบ้า!555...อุ๊บ...ขอโทษครับ"

อิจิกะหัวเราะดังลั่นสักพักแล้วก็เงียบเพราะเวอร์จิลแผ่รังสีอำมหิตพร้อมจับดาบที่อยู่ข้างเอว

"ยังไงก็เหอะว่าแต่...นายมาที่นี้ทำไม?"เขาหันมาถามผมอีกที

"ที่ฉันมาที่นี้...เพราะว่าฉันอยากจะช่วยนายทำภาระกิจล่าปีศาจด้วยอะนะ"

"หา!?"สองคนนั้นถึงกับอึ้ง

                                                    _    _                         

...ไม่ได้ผลเหรอ...ฉันนึกว่าจะได้ผลซะอีก    o__o

 

"...งั้นก็ได้..."เวอร์จิลพูดขึ้น

"หา!...อะไรนะ?...ได้งั้นเหรอ?"ผมหันมาหาเวอร์จิลและเขาก็พยักหน้า

"ก็ใช่ไง...หรือว่านายไม่สนแล้ว?"อิจิกะตัดบทของเวอร์จิลอย่างรู้ทัน

"เฮ้ยๆ...อย่างพึ่งขัดจะได้ไหม?...ว่าแต่ทำไมนายอยากจะช่วยฉันทำภาระกิจด้วยละ?"เขาหันมาหาผมแล้วถามผม

 

อยากรู้นักเหรอว่าฉันมาทำไม...ได้...เดียวจัดให้

 

"ที่ฉันอยากจะช่วยนายทำภาระกิจเนี้ย...เพราะฉันได้ข่าวมาว่ามีปีศาจออกอาละวาด...พวกนายคงรู้กันอยู่แล้วสินะ..."

"ใช่..."อิจิกะพูดขึ้น

"แล้วนายละเวอร์จิลนายคิดว่ายังไง?..."อิจิกะหันไปถามเวอร์จิลแต่อยู่ๆความเงียบก็เริ่มปกคลุมพอเขาหันมาหาผม

ผมก็เงียบเหมือนกันและผมก็หยิบหูฟังมาใส่

"พวกนายเป็นอะไรไป...เหรอ"อยู่ๆเขาก็เงียบตามเหมือนเขารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังมา

"...ไม่มีใครตามนายมานะคาสึกิ..."เวอร์จิลถามผมขึ้นผมทำได้แค่ส่ายหน้า

"มันมาแล้ว!"เวอร์จิลพูดดังขึ้น...แล้วเห็นว่าปีศาจพุ่งออกมาจากหน้าต่างแล้วมันเป็นที่ๆผมยืนอยู่

"คาสึกิ!ระวัง!"อิจิกะกำลังจะพุ่งเข้ามาช่วยผม

 

หมับ!...ตึ้งๆๆ!!

 

ผมใช้มือที่ลุกเป็นไฟจับหัวของปีศาจแล้วทุบลงพื้นอย่างรุนแรงหลายรอบแล้วโยนออกนอกหน้าต่าง

และผมก็เดินออกจากบาร์แล้วหยุดอยู่กับที่พร้อมมองปีศาจจำนวน1,000ตัวได้กำลังมุ่งตรงมาที่บาร์

"อยากจะตายก็เข้ามาเลย!"

 

Ep.2-บาร์รับจ้างล่าปีศาจ- -End-